Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015


ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ - XAIΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ



Ες τό νομα το Πατρός κα το Υο κα το γίου Πνεύματος. μήν.

Δόξα Σοι, Θεός μν, δόξα Σοι.
Βασιλε οράνιε, Παράκλητε, τ Πνεμα τς ληθείας, πανταχο παρν κα τ πάντα πληρν, θησαυρς τν γαθν κα ζως χορηγός, λθ κα σκήνωσον ν μν, κα καθάρισον μς π πάσης κηλδος, κα σσον, γαθέ, τς ψυχς μν. μήν.

Άγιος Θεός, γιος σχυρός, γιος θάνατος, λέησον μς (κ γ´).

Δόξα Πατρ κα Υἱῷ κα γί Πνεύματι.
Κα νν κα ε κα ες τος αἰῶνας τν αώνων. μήν.
Παναγία Τριάς, λέησον μς. Κύριε, λάσθητι τας μαρτίαις μν. Δέσποτα, συγχώρησον τς νομίας μν. γιε, πίσκεψαι κα ασαι τς σθενείας μν, νεκεν το νόματός σου.
Κύριε, λέησον (κ γ´).

Δόξα Πατρ κα Υἱῷ κα γί Πνεύματι.
Κα νν κα ε κα ες τος αἰῶνας τν αώνων. μήν.
Πάτερ μν ν τος ορανος, γιασθήτω τ νομά σου. λθέτω βασιλεία σου. Γενηθήτω τ θέλημά σου, ς ν οραν, κα π τς γς. Τν ρτον μν τν πιούσιον δς μν σήμερον. Κα φες μν τ φειλήματα μν, ς κα μες φίεμεν τος φειλέταις μν. Κα μ εσενέγκς μς ες πειρασμόν, λλ ῥῦσαι μς π το πονηρο. μήν.
Κύριε, λέησον (κ γ´).
Δόξα Πατρ κα Υἱῷ κα γί Πνεύματι.
Κα νν κα ε κα ες τος αἰῶνας τν αώνων. μήν.
Δετε, προσκυνήσωμεν κα προσπέσωμεν τ βασιλε μν Θε.
Δετε, προσκυνήσωμεν κα προσπέσωμεν Χριστ, τ βασιλε μν Θε.
Δετε, προσκυνήσωμεν κα προσπέσωμεν ατ Χριστ, τ βασιλε κα Θε μν.

Ψαλμός ν' (50)

Ελέησόν με Θεός, κατ τ μέγα λεός Σου· κα κατ τ πλθος τν οκτιρμν Σου ξάλειψον τ νόμημά μου. π πλεον πλνόν με π τς νομίας μου κα π τς μαρτίας μου καθάρισόν με. τι τν νομίαν μου γ γινώσκω κα μαρτία μου νώπιόν μου στ δι παντός. Σο μόν μαρτον κα τ πονηρν νώπιόν Σου ποίησα, πως ν δικαιωθς ν τος λόγοις Σου κα νικήσς ν τ κρίνεσθαί Σε. δο γρ ν νομίαις συνελήφθην κα ν μαρτίαις κίσσησέ με μήτηρ μου. δο γρ λήθειαν γάπησας·  τ δηλα κα τ κρύφια τς σοφίας Σου δήλωσάς μοι. αντιες με σσώπ κα καθαρισθήσομαι· πλυνες με κα πρ χιόνα λευκανθήσομαι. κουτιες μοι γαλλίασιν κα εφροσύνην, γαλλιάσονται στέα τεταπεινωμένα. πόστρεψον τ πρόσωπόν Σου π τν μαρτιν μου κα πάσας τς νομίας μου ξάλειψον. Καρδίαν καθαρν κτίσον ν μοί, Θεός, κα πνεμα εθς γκαίνισον ν τος γκάτοις μου. Μ ποῤῥίψς με π το προσώπου Σου κα τ Πνεμά Σου τ γιον μ ντανέλς π᾿ μο. πόδος μοι τν γαλλίασιν το σωτηρίου Σου κα πνεύματι γεμονικ στήριξόν με. Διδάξω νόμους τς δούς Σου κα σεβες π Σ πιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ξ αμάτων, Θεός, Θες τς σωτηρίας μου· γαλλιάσεται γλσσά μου τν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τ χείλη μου νοίξεις κα τ στόμα μου ναγγελε τν ανεσίν Σου. τι, ε θέλησας θυσίαν, δωκα ν· λοκαυτώματα οκ εδοκήσεις. Θυσία τ Θε πνεμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην κα τεταπεινωμένην Θες οκ ξουδενώσει. γάθυνον, Κύριε, ν τ εδοκί Σου τν Σιν κα οκοδομηθήτω τ τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε εδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ναφορν κα λοκαυτώματα τότε νοίσουσιν π τ θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

Ψαλμός ξθ' (69)
Θεός, ες τν βοήθειάν μου πρόσχες. Κύριε, ες τ βοηθσαί μοι σπεσον. Ασχυνθήτωσαν κα ντραπήτωσαν ο ζητοντες τν ψυχήν μου. ποστραφήτωσαν ες τ πίσω κα καταισχυνθήτωσαν ο βουλόμενοί μου κακά. ποστραφήτωσαν παραυτίκα ασχυνόμενοι ο λέγοντές μοι· Εγε, εγε. γαλλιάσθωσαν κα εφρανθήτωσαν π Σο πάντες ο ζητοντές Σε, Θεός κα λεγέτωσαν διαπαντός· Μεγαλυνθήτω Κύριος· ο γαπντες τ σωτήριόν Σου. γ δ πτωχός εμι κα πένης· Θεός, βοήθησόν μοι. Βοηθός μου κα ύστης μου ε Σύ, Κύριε· μ χρονίσς.

Ψαλμός ρμβ' (142)
Κύριε, εσάκουσον τς προσευχς μου, νώτισαι τν δέησίν μου ν τ ληθεί Σου, εσάκουσόν μου ν τ δικαιοσύν Σου. Κα μ εσέλθς ες κρίσιν μετ το δούλου Σου τι ο δικαιωθήσεται νώπιόν Σου πς ζν. τι κατεδίωξεν χθρς τν ψυχήν μου, ταπείνωσεν ες γν τν ζωήν μου. κάθισέ με ν σκοτεινος, ς νεκρος αἰῶνος, κα κηδίασεν π᾿ μ τ πνεμά μου, ν μο ταράχθη καρδία μου. μνήσθην μερν ρχαίων, μελέτησα ν πσι τος ργοις Σου, ν ποιήμασι τν χειρν Σου μελέτων. Διεπέτασα πρς Σ τς χεράς μου· ψυχή μου ς γ νυδρός σοι. Ταχ εσάκουσόν μου, Κύριε, ξέλιπε τ πνεμά μου. Μ ποστρέψς τ πρόσωπόν Σου π᾿ μο κα μοιωθήσομαι τος καταβαίνουσιν ες λάκκον. κουστν ποίησόν μοι τ πρω τ λεός Σου, τι π Σο λπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, δόν, ν πορεύσομαι, τι πρς Σ ρα τν ψυχήν μου. ξελο με κ τν χθρν μου, Κύριε· πρς Σ κατέφυγον, δίδαξόν με το ποιεν τ θέλημά Σου, τι Σ ε Θεός μου. Τ Πνεμά Σου τ γαθν δηγήσει με ν γ εθεί· νεκεν το νόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. ν τ δικαιοσύν Σου ξάξεις κ θλίψεως τν ψυχήν μου κα ν τ λέει Σου ξολοθρεύσεις τος χθρούς μου. Κα πολες πάντας τος θλίβοντας τν ψυχήν μου, τι γ δολός Σού εμι.

Mικρά Δοξολογία
Δόξα ν ψίστοις Θε κα π γς ερήνη, ν νθρώποις εδοκία. μνομέν Σε, ελογομέν Σε, προσκυνομέν Σε, δοξολογομέν Σε, εχαριστομέν Σοι, δι τν μεγάλην Σου δόξαν. Κύριε Βασιλε, πουράνιε Θεέ, Πάτερ παντοκράτορ· Κύριε Υἱὲ μονογενές, ησο Χριστέ, κα γιον Πνεμα. Κύριε Θεός, μνς το Θεο, Υἱὸς το Πατρός, αρων τν μαρτίαν το κόσμου, λέησον μς αρων τς μαρτίας το κόσμου. Πρόσδεξαι τν δέησιν μν, καθήμενος ν δεξι το Πατρός, κα λέησον μς. τι Σ ε μόνος γιος, Σ ε μόνος Κύριος, ησος Χριστός, ες δόξαν Θεο Πατρός. μήν. Καθ' κάστην μέραν ελογήσω Σε κα ανέσω τ νομά Σου ες τν αἰῶνα κα ες τν αἰῶνα το αἰῶνος. Κύριε, καταφυγ γενήθης μν ν γενε κα γενε. γ επα· Κύριε, λέησόν με, ασαι τν ψυχήν μου, τι μαρτόν Σοι. Κύριε, πρς Σ κατέφυγον· δίδαξόν με το ποιεν τ θέλημά Σου, τι Σ ε Θεός μου. τι παρ Σο πηγ ζως· ν τ φωτί Σου ψόμεθα φς. Παράτεινον τ λεός Σου τος γινώσκουσί Σε. Καταξίωσον, Κύριε, ν τ νυκτ ταύτ, ναμαρτήτους φυλαχθναι μς. Ελογητς ε, Κύριε, Θες τν Πατέρων μν, κα ανετν κα δεδοξασμένον τ νομά Σου ες τος αἰῶνας. μήν. Γένοιτο, Κύριε, τ λεός Σου φ' μς, καθάπερ λπίσαμεν πί Σέ. Ελογητς ε, Κύριε, δίδαξόν με τ δικαιώματά Σου. Ελογητς ε, Δέσποτα, συνέτισόν με τ δικαιώματά Σου.
Ελογητς ε, γιε, φώτισόν με ν τος δικαιώμασί Σου. Κύριε, τ λεός Σου ες τν αἰῶνα· τ ργα τν χειρν Σου μ παρίδς. Σο πρέπει ανος, Σο πρέπει μνος, Σο δόξα πρέπει τ Πατρ κα τ Υἱῷ κα τ γί Πνεύματι, νν κα εί, κα ες τος αἰῶνας τν αώνων. μήν.

Τ Σύμβολον τς Πίστεως.
Πιστεύω ες να Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητν ορανο κα γς, ρατν τε πάντων κα οράτων. Κα ες να Κύριον ησον Χριστόν, τν Υἱὸν το Θεο τν μονογεν, τν κ το Πατρς γεννηθέντα πρ πάντων τν αώνων· φς κ φωτός, Θεν ληθινν κ Θεο ληθινο, γεννηθέντα ο ποιηθέντα, μοούσιον τ Πατρί, δι᾿ ο τ πάντα γένετο. Τν δι᾿ μς τος νθρώπους κα δι τν μετέραν σωτηρίαν κατελθόντα κ τν ορανν κα σαρκωθέντα κ Πνεύματος γίου κα Μαρίας τς Παρθένου κα νανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε πρ μν π Ποντίου Πιλάτου, κα παθόντα, κα ταφέντα. Κα ναστάντα τ τρίτ μέρ, κατ τς Γραφάς. Κα νελθόντα ες τος ορανούς, κα καθεζόμενον κ δεξιν το Πατρός. Κα πάλιν ρχόμενον μετ δόξης κρναι ζντας κα νεκρούς, ο τς βασιλείας οκ σται τέλος. Κα ες τ Πνεμα τ γιον, τ κύριον, τ ζωοποιόν, τ κ το Πατρς κπορευόμενον, τ σν Πατρί κα Υἱῷ συμπροσκυνούμενον κα συνδοξαζόμενον, τ λαλσαν δι τν προφητν. Ες μίαν, γίαν, καθολικν κα ποστολικν κκλησίαν. Ομολογ ν βάπτισμα ες φεσιν μαρτιν. Προσδοκ νάστασιν νεκρν. Κα ζων το μέλλοντος αἰῶνος. μήν.


Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια,
ως λυτρωθείσα των δεινών, ευχαριστήρια,
αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε,
αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον,
εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον
ίνα κράζω σοι,
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
.


ΣΤΑΣΙΣ Α΄
Άγγελος πρωτοστάτης, ουρανόθεν επέμφθη, ειπείν τη Θεοτόκω το Χαίρε (γ΄) και συν τη ασωμάτω
φωνή, σωματούμενόν σε θεωρών Κύριε, εξίστατο και ίστατο, κραυγάζων προς αυτήν τοιαύτα:
Χαίρε, δι’ ης η χαρά εκλάμψει,
χαίρε, δι’ ης η αρά εκλείψει.
Χαίρε, του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις,
χαίρε των δακρύων της Εύας η λύτρωσις.
Χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς,
χαίρε, βάθος δυσθεώρητον και Αγγέλων οφθαλμοίς.
Χαίρε, ότι υπάρχεις Βασιλέως καθέδρα,
χαίρε, ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα.
Χαίρε, αστήρ εμφαίνων τον Ήλιον,
χαίρε, γαστήρ ενθέου σαρκώσεως.
Χαίρε, δι’ ης νεουργείται η κτίσις,
χαίρε, δι’ ης βρεφουργείται Κτίστης.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Βλέπουσα η Αγία, εαυτήν εν αγνεία, φησί τω Γαβριήλ θαρσαλέως. Το παράδοξόν σου της φωνής, δυσπαράδεκτόν μου τη ψυχή φαίνεται, ασπόρου γάρ συλλήψεως την κύησιν πως λέγεις; κράζων,
Αλληλούια.
Γνώσιν άγνωστον γνώναι, η Παρθένος ζητούσα, εβόησε προς τον λειτουργούντα: Εκ λαγόνων αγνών, Υιόν πως εστι τεχθήναι δυνατόν, λέξον μοι. Προς ην εκείνος έφησεν εν φόβω, πλην κραυγάζων ούτω:
Χαίρε, βουλής απορρήτου μύστις,
χαίρε, σιγής δεομένων πίστις.
Χαίρε, των θαυμάτων Χριστού το προοίμιον,
χαίρε, των δογμάτων αυτού το κεφάλαιον.
Χαίρε, κλίμαξ επουράνιε, δι’ ης κατέβη ο Θεός,
χαίρε γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν.
Χαίρε, το των Αγγέλων πολυθρύλητον θαύμα,
χαίρε, το των δαιμόνων πολυθρήνητον τραύμα.
Χαίρε, το Φως αρρήτως γεννήσασα,
χαίρε, το πως μηδένα διδάξασα.
Χαίρε, σοφών υπερβαίνουσα γνώσιν.
χαίρε, πιστών καταυγάζουσα φρένας.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Δύναμις τού Υψίστου, επεσκίασε τότε, προς σύλληψιν τη Απειρογάμω. και την εύκαρπον ταύτης νηδύν, ως αγρόν υπέδειξεν ηδύν άπασι, τοις θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν, εν τω ψάλλειν ούτως:
Αλληλούια.
Έχουσα θεοδόχον, η Παρθένος την μήτραν, ανέδραμε προς την Ελισάβετ, το δε βρέφος εκείνης ευθύς, επιγνόν τον ταύτης ασπασμόν, έχαιρε! Και άλμασιν ως άσμασιν, εβόα προς την Θεοτόκον:
Χαίρε, βλαστού αμαράντου κλήμα,
χαίρε, καρπού ακηράτου κτήμα.
Χαίρε, γεωργόν γεωργούσα φιλάνθρωπον,
χαίρε, φυτουργόν της ζωής ημών φύουσα.
Χαίρε, άρουρα βλαστάνουσα ευφορίαν οικτιρμών,
χαίρε, τράπεζα βαστάζουσα ευθηνίαν ιλασμών.
Χαίρε, ότι λειμώνα της τρυφής αναθάλλεις,
χαίρε, ότι λιμένα των ψυχών ετοιμάζεις.
Χαίρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα,
χαίρε, παντός του κόσμου εξίλασμα.
Χαίρε, Θεού προς θνητούς ευδοκία,
χαίρε, θνητών προς Θεόν παρρησία.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Ζάλην ένδοθεν έχων, λογισμών αμφιβόλων, ο σώφρων Ιωσήφ εταράχθη, προς την άγαμόν σε θεωρών, και κλεψίγαμον υπονοών Άμεμπτε, μαθών δε σου την σύλληψιν εκ Πνεύματος αγίου, έφη:
Αλληλούια.

ΣΤΑΣΙΣ Β΄
Ήκουσαν οι ποιμένες των Αγγέλων υμνούντων την ένσαρκον Χριστού παρουσίαν, και δραμόντες ως προς ποιμένα, θεωρούσι τούτον ως αμνόν άμωμον, εν τη γαστρί Μαρίας βοσκηθέντα, ην υμνούντες είπον:
Χαίρε, αμνού και ποιμένος μήτηρ,
χαίρε, αυλή λογικών προβάτων.
Χαίρε, αοράτων εχθρών αμυντήριον,
χαίρε, Παραδείσου θυρών ανοικτήριον.
Χαίρε, ότι τα ουράνια συναγάλλεται τη γη,
χαίρε, ότι τα επίγεια συγχορεύει ουρανοίς.
Χαίρε, των Αποστόλων το ασίγητον στόμα,
χαίρε, των αθλοφόρων το ανίκητον θάρσος.
Χαίρε, στερρόν της πίστεως έρεισμα,
χαίρε, λαμπρόν της χάριτος γνώρισμα.
Χαίρε, δι’ ης εγυμνώθη ο Άδης,
χαίρε, δι’ ης ενεδύθημεν δόξαν.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Θεοδρόμον αστέρα θεωρήσαντες Μάγοι, τη τούτου ηκολούθησαν αίγλη, και ως λύχνον κρατούντες
αυτόν, δι’ αυτού ηρεύνων κραταιόν άνακτα, και φθάσαντες τον άφθαστον, εχάρησαν Αυτώ βοώντες:
Αλληλούια.
Ίδον παίδες Χαλδαίων, εν χερσί της Παρθένου, τον πλάσαντα χειρί τους ανθρώπους, και Δεσπότην
νοούντες αυτόν, ει και δούλου έλαβε μορφήν, έσπευσαν τοις δώροις θεραπεύσαι και βοήσαι τη
Ευλογημένη:
Χαίρε, αστέρος αδύτου Μήτηρ,
χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας.
Χαίρε, της απάτης την κάμινον σβέσασα,
χαίρε, της τριάδος τους μύστας φωτίζουσα.
Χαίρε, τύραννον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής,
χαίρε, Κύριον φιλάνθρωπον επιδείξασα Χριστόν.
Χαίρε, η της βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας,
χαίρε, η του βορβόρου ρυομένη των έργων.
Χαίρε, πυρός προσκύνησιν παύσασα,
χαίρε, φλογός παθών απαλλάτουσα.
Χαίρε, πιστών οδηγέ σωφροσύνης,
χαίρε, πασών γενεών ευφροσύνη.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Κήρυκες θεοφόροι γεγονόντες οι Μάγοι, υπέστρεψαν εις την Βαβυλώνα, εκτελέσαντές σου τον
χρησμόν και κηρύξαντές σε τον Χριστόν άπασιν, αφέντες τον Ηρώδην ως ληρώδη, μη ειδότα ψάλλειν:
Αλληλούια.
Λάμψας εν τη Αιγύπτω φωτισμόν αληθείας, εδίωξας του ψεύδους το σκότος, τα γαρ είδωλα ταύτης,
Σωτήρ, μη ενέγκαντά σου την ισχύν πέπτωκεν, οι τούτων δε ρυσθέντες εβόων προς την Θεοτόκον:
Χαίρε, ανόρθωσις των ανθρώπων,
χαίρε, κατάπτωσις των δαιμόνων.
Χαίρε, της απάτης την πλάνην πατήσασα,
χαίρε, των ειδώλων τον δόλον ελέγξασα.
Χαίρε, θάλασσα ποντίσασα Φαραώ τον νοητόν,
χαίρε, πέτρα η ποτίσασα τους διψώντας την ζωήν.
Χαίρε, πύρινε στύλε, οδηγών τους εν σκότει,
χαίρε, σκέπη του κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης.
Χαίρε, τροφή του μάννα διάδοχε,
χαίρε, τρυφής αγίας διάκονε.
Χαίρε, η Γη της επαγγελίας,
χαίρε, εξ ης ρέει μέλι και γάλα.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Μέλλοντος Συμεώνος του παρόντος αιώνος μεθίστασθαι του απατεώνος, επεδόθης ως βρέφος αυτώ, αλλ’ εγνώσθης τούτω και Θεός τέλειος, διόπερ εξεπλάγη σου την άρρητον σοφίαν, κράζων:
Αλληλούια.

ΣΤΑΣΙΣ Γ΄
Νέαν έδειξε κτίσιν, εμπανίσας ο Κτίστης, υμίν τοις υπ’ αυτού γενομένοις εξ ασπόρου βλαστήσας
γαστρός, και φυλάξας ταύτην, ώσπερ ην, άφθορον, ίνα το θαύμα βλέποντες, υμνήσωμεν αυτήν, βοώντες:
Χαίρε, το άνθος της αφθαρσίας,
χαίρε, το στέφος της εγκρατείας.
Χαίρε, αναστάσεως τύπον εκλάμπουσα,
χαίρε, των Αγγέλων τον βίον εμφαίνουσα.
Χαίρε, δένδρον αγλαόκαρπον, εξ ου τρέφονται πιστοί,
χαίρε, ξύλον ευσκιόφυλλον, υφ’ ου σκέπτοναι πολλοί.
Χαίρε, κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις,
χαίρε, απογεννώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις.
Χαίρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις,
χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις.
Χαίρε, στολή των γυμνών παρρησίας,
χαίρε, στοργή πάντα πόθον νικώσα.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου, τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες, διά τούτο γαρ ο υψηλός Θεός επί γης εφάνη ταπεινός άνθρωπος, βουλόμενος ελκύσαι προς το ύψος τους Αυτώ βοώντας:
Αλληλούια.
Όλος ην εν τοις κάτω, και των άνω ουδόλως απήν ο απερίγραπτος Λόγος; συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε. και τόκος εκ Παρθένου θεολήπτου ακουούσης ταύτα:
Χαίρε, Θεού αχωρήτου χώρα,
χαίρε, σεπτού μυστηρίου θύρα.
Χαίρε, των απίστων αμφίβολον άκουσμα,
χαίρε, των πιστών αναμφίβολον καύχημα.
Χαίρε, όχημα πανάγιον του επί των Χερουβείμ,
χαίρε, οίκημα πανάριστον του επί των Σεραφείμ.
Χαίρε, η ταναντία εις ταυτό αγαγούσα,
χαίρε, η παρθενίαν και λοχείαν ζευγνύσα.
Χαίρε, δι’ ης ελύθη παράβασις,
χαίρε, δι’ ης ηνοίχθη Παράδεισος.
Χαίρε, η κλεις της Χριστού βασιλείας,
χαίρε, ελπίς αγαθών αιωνίων.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Πάσα φύσις Αγγέλων κατεπλάγη το μέγα της σης ενανθρωπήσεως έργον, τον απρόσιτον γαρ ως Θεόν, εθεώρει πάσι προσιτόν άνθρωπον ημίν μεν συνδιάγοντα, ακούοντα δε παρά πάντων ούτως:
Αλληλούια.
Ρήτορας πολυφθόγγους ως ιχθύας αφώνους ορώμεν επί σοι, Θεοτόκε; απορούσι γαρ λέγειν το πως και Παρθένος μένεις και τεκείν ίσχυσας; ημείς δε το Μυστήριον θαυμάζοντες, πιστώς βοώμεν:
Χαίρε, σοφίας Θεού δοχείον,
χαίρε, προνοίας αυτού ταμείον.
Χαίρε, φιλοσόφρους ασόφους δεικνύουσα,
χαίρε, τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα.
Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί,
χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί.
Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα,
χαίρε, των αλιέων τας σαγήνας πληρούσα.
Χαίρε, βυθού αγνοίας εξέλκουσα,
χαίρε, πολλούς εν γνώσει φωτίζουσα.
Χαίρε, ολκάς των θελόντων σωθήναι,
χαίρε, λιμήν του βίου πλωτήρων.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Σώσαι θέλων τον κόσμον ο των όλων κοσμήτωρ, προς τούτον αυτεπάγγελτος ήλθε, και ποιμήν υπάρχων ως Θεός, δι’ ημάς εφάνη καθ’ ημάς άνθρωπος; ομοίω γαρ το όμοιον καλέσας, ως Θεός ακούει: Αλληλούια.
ΣΤΑΣΙΣ Δ΄
Τείχος ει των Παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, και πάντων των εις σε προστρεχόντων, ο γαρ του ουρανού και της γης, κατεσκεύασέ σε Ποιητής Άχραντε, οικήσας εν τη μήτρα σου, και πάντας σοι προσφωνείν διδάξας:
Χαίρε, η στήλη της παρθενίας,
χαίρε, η πύλη της σωτηρίας.
Χαίρε, αρχηγέ νοητής αναπλάσεως,
χαίρε, χορηγέ θεϊκής αγαθότητος.
Χαίρε, συ γαρ ανεγέννησας τους συλληφθέντας αισχρώς,
χαίρε, συ γαρ ενουθέτησας τους συληθέντας τον νουν.
Χαίρε, η τον φθορέα των φρενών καταργούσα,
χαίρε, η τον σπορέα της αγνείας τεκούσα.
Χαίρε, παστάς ασπόρου νυμφεύσεως,
χαίρε, πιστούς Κυρίω αρμόζουσα.
Χαίρε, καλή κουροτρόφε παρθένων,
χαίρε, ψυχών νυμφοστόλε αγίων.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Ύμνος άπας, ηττάται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τώ πλήθει τών πολλών οικτιρμών σου, ισαρίθμους γάρ τη ψάμμω ωδάς, αν προσφέρωμέν σοι, Βασιλεύ άγιε, ουδέν τελούμεν άξιον, ων δέδωκας ημίν, τοις σοι βοώσιν:
Αλληλούϊα.
Φωτοδόχον λαμπάδα, τοις εν σκότει φανείσαν, ορώμεν την αγίαν Παρθένον, το γαρ άυλον άπτουσα φως, οδηγεί προς γνώσιν θεϊκήν άπαντας, αυγή τον νουν φωτίζουσα, κραυγή δε τιμωμένη ταύτα:
Χαίρε, ακτίς νοητού Ηλίου,
χαίρε, βολίς του αδύτου φέγγους.
Χαίρε, αστραπή τας ψυχάς καταλάμπουσα,
χαίρε, ως βροντή τους εχθρούς καταπλήττουσα.
Χαίρε, ότι τον πολύφωτον ανατέλλεις φωτισμόν,
χαίρε, ότι τον πολύρρητον, αναβλύζεις ποταμόν.
Χαίρε, της κολυμβήθρας ζωγραφούσα τον τύπον,
χαίρε, της αμαρτίας αναιρούσα τον ρύπον.
Χαίρε, λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν,
χαίρε, κρατήρ κιρνών αγαλλίασιν.
Χαίρε, οσμή τής Χριστού ευωδίας,
χαίρε, ζωή μυστικής ευωχίας.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Χάριν δούναι θελήσας, οφλημάτων αρχαίων, ο πάντων χρεωλύτης ανθρώπων, επεδήμησε δι’ εαυτού, προς τούς αποδήμους της αυτού χάριτος, και σχίσας το χειρόγραφον, ακούει παρά πάντων ούτως:
Αλληλούϊα.
Ψάλλοντές σου τον τόκον, ανυμνούμέν σε πάντες, ως έμψυχον ναόν, Θεοτόκε, εν τη ση γαρ οικήσας γαστρί, ο συνέχων πάντα τη χειρί Κύριος, ηγίασεν, εδόξασεν, εδίδαξε βοάν σοι πάντας:
Χαίρε, σκηνή του Θεού και Λόγου.
χαίρε, Αγία Αγίων μείζων.
Χαίρε, κιβωτέ χρυσωθείσα τω Πνεύματι,
χαίρε, θησαυρέ τής ζωής αδαπάνητε.
Χαίρε, τίμιον διάδημα, βασιλέων ευσεβών,
χαίρε, καύχημα σεβάσμιον, Ιερέων ευλαβών.
Χαίρε της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος,
χαίρε, της βασιλείας το απόρθητον τείχος.
Χαίρε, δι’ ης εγείρονται τρόπαια,
χαίρε, δι’ ης εχθροί καταπίπτουσι.
Χαίρε, χρωτός του εμού θεραπεία,
χαίρε, ψυχής της εμής σωτηρία.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Ω πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα τον πάντων Αγίων αγιώτατον Λόγον (γ΄), δεξαμένη την νυν προσφοράν, από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας, και της μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τους σοι βοώντας:
Αλληλούια.

Άγγελος πρωτοστάτης, ουρανόθεν επέμφθη, ειπείν τη Θεοτόκω το Χαίρε και συν τη ασωμάτω φωνή, σωματούμενόν σε θεωρών Κύριε, εξίστατο και ίστατο, κραυγάζων προς αυτήν τοιαύτα:
Χαίρε, δι’ ης η χαρά εκλάμψει,
χαίρε, δι’ ης η αρά εκλείψει.
Χαίρε, του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις,
χαίρε, των δακρύων της Εύας η λύτρωσις.
Χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς,
χαίρε, βάθος δυσθεώρητον και Αγγέλων οφθαλμοίς.
Χαίρε, ότι υπάρχεις Βασιλέως καθέδρα,
χαίρε, ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα.
Χαίρε, αστήρ εμφαίνων τον Ήλιον,
χαίρε, γαστήρ ενθέου σαρκώσεως.
Χαίρε, δι’ ης νεουργείται η κτίσις,
χαίρε, δι’ ης βρεφουργείται Κτίστης.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών, ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε, αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον ίνα κράζω σοι,
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς
 
Αξιόν στιν, ς ληθς, μακαρίζειν Σε τν Θεοτόκον, τν ειμακάριστον κα παναμώμητον κα Μητέρα το Θεο μν. Τν τιμιωτέραν τν Χερουβεμ κα νδοξοτέραν συγκρίτως τν Σεραφείμ, τν διαφθόρως Θεν Λόγον τεκοσαν, τν ντως Θεοτόκον, σ μεγαλύνομεν.

Tό Τρισάγιον

Άγιος Θεός, γιος σχυρός, γιος θάνατος, λέησον μς (κ γ').
Δόξα Πατρ κα Υἱῷ κα γί Πνεύματι.
Κα νν κα ε κα ες τος αἰῶνας τν αώνων. μήν.
Παναγία Τριάς, λέησον μς. Κύριε, λάσθητι τας μαρτίαις μν. Δέσποτα, συγχώρησον τς νομίας μν. γιε, πίσκεψαι κα ασαι τς σθενείας μν, νεκεν το νόματός σου.

Κύριε, λέησον (κ γ').
Δόξα Πατρ κα Υἱῷ κα γί Πνεύματι.
Κα νν κα ε κα ες τος αἰῶνας τν αώνων. μήν.
Πάτερ μν ν τος ορανος, γιασθήτω τ νομά Σου, λθέτω βασιλεία Σου, γενηθήτω τ θέλημά Σου, ς ν οραν κα π τς γς· τν ρτον μν τν πιούσιον δς μν σήμερον· κα φες μν τ φειλήματα μν, ς κα μες φίεμεν τος φειλέταις μν· κα μ εσενέγκς μς ες πειρασμόν, λλ ῥῦσαι μς π το πονηρο.

Κύριε, λέησον (κ μ').
Ο ν παντ καιρ κα πάσ ρ ν οραν κα π γς προσκυνούμενος κα δοξαζόμενος, Χριστς Θεός, μακρόθυμος, πολυέλεος, πολυεύσπλαγχνος, τος δικαίους γαπν κα τος μαρτωλος λεν, πάντας καλν πρς σωτηρίαν δι τς παγγελίας τν μελλόντων γαθν. Ατός Κύριε, πρόσδεξαι κα μν ν τ ρ ταύτ τς ντεύξεις κα θυνον τν ζων μν πρς τς ντολάς Σου. Τς ψυχς μν γίασον· τ σώματα γνισον· τος λογισμος διόρθωσον· τς ννοίας κάθαρον· κα ῥῦσαι μς π πάσης θλίψεως, κακν κα δύνης. Τείχισον μς γίοις Σου γγέλοις, να τ παρεμβολ ατν φρουρούμενοι κα δηγούμενοι, καταντήσωμεν ες τν νότητα τς πίστεως κα ες τν πίγνωσιν τς προσίτου Σου δόξης· τι ελογητς ε ες τος αἰῶνας τν αώνων. μήν.

Κύριε, λέησον (κ γ´).
Δόξα Πατρ κα Υἱῷ κα γί Πνεύματι.
Κα νν κα ε κα ες τος αἰῶνας τν αώνων. μήν.
Τν Τιμιωτέραν τν Χερουβείμ, κα νδοξοτέραν συγκρίτως τν Σεραφείμ, τν διαφθόρως Θεν Λόγον τεκοσαν, τν ντως Θεοτόκον, Σ μεγαλύνομεν.

Κύριε, λέησον (κ ιβ´).
Κα σσον κα βοήθησον μς, Παναγία Παρθένε.

Ευχή ες τν περαγίαν Θεοτόκον
Άσπιλε, μόλυντε, φθορε, χραντε, γν Παρθένε, Θεόνυμφε Δέσποινα· Θεν Λόγον τος νθρώποις τ παραδόξ Σου κυήσει νώσασα, κα τν πωσθεσαν φύσιν το γένους μν τος ορανίοις συνάψασα· τν πηλπισμένων μόνη λπς κα τν πολεμουμένων βοήθεια· τοίμη ντίληψις τν ες Σ προστρεχόντων κα πάντων τν Χριστιανν τ καταφύγιον· μ βδελύξ με, τν μαρτωλόν, τν ναγ, τν ασχρος λογισμος κα λόγοις κα πράξεσιν λον μαυτν χρειώσαντα, κα τ τν δονν το βίου αθυμί γνώμ δολον γενόμενον· λλ' ς το φιλανθρώπου Θεο Μήτηρ, φιλανθρώπως σπλαγχνίσθητι π' μο τ μαρτωλ κα σώτ κα δέξαι μου τν κ υπαρν χειλέων προσφερομένην Σοι δέησιν. Κα τν Σν Υόν, κα μν Δεσπότην κα Κύριον, τ μητρικ Σου παρρησί χρωμένη δυσώπησον, να νοίξ κμο τ φιλάνθρωπα σπλάγχνα τς Ατο γαθότητος· κα παριδών μου τ ναρίθμητα πταίσματα, πιστρέψ με πρς μετάνοιαν κα τν Ατο ντολν ργάτην δόκιμον ναδείξ με. Κα πάρεσό μοι ε ς λεήμων κα συμπαθς κα φιλάγαθος· ν μν τ παρόντι βί θερμ προστάτις κα βοηθός, τς τν ναντίων φόδους ποτειχίζουσα κα πρς σωτηρίαν καθοδηγοσά με· κα ν τ καιρ τς ξόδου μου, τν θλίαν μου ψυχν περιέπουσα κα τς σκοτεινς ψεις τν πονηρν δαιμόνων πόρρω ατς πελαύνουσα· ν δ τ φοβερ μέρ τς Κρίσεως, τς αωνίου με υομένη κολάσεως, κα τς πορρήτου δόξης το Σο Υο κα Θεο μν κληρονόμον με ποδεικνύουσα. ς κα τύχοιμι, Δέσποινά μου, περαγία Θεοτόκε, δι τς Σς μεσιτείας κα ντιλήψεως, χάριτι κα φιλανθρωπί το Μονογενος Σου Υο, το Κυρίου κα Θεο κα Σωτρος μν ησο Χριστο. πρέπει πσα δόξα, τιμ κα προσκύνησις, σν τ νάρχ Ατο Πατρ κα τ παναγί κα γαθ κα ζωοποι Ατο Πνεύματι, νν κα ε κα ες τος αἰῶνας τν αώνων. μήν.

Εὐχ ες τν Κύριον μν ησον Χριστόν.
Κα δς μν, Δέσποτα, πρς πνον πιοσιν, νάπαυσιν σώματος κα ψυχς, κα διαφύλαξον μς π το ζοφερο πνου τς μαρτίας κα π πάσης σκοτεινς κα νυκτερινς δυπαθείας. Πασον τς ρμς τν παθν, σβέσον τ πεπυρωμένα βέλη το πονηρο, τ καθ' μν δολίως κινούμενα· τς τς σαρκς μν παναστάσεις κατάστειλον κα πν γεδες κα λικν μν φρόνημα κοίμισον. Κα δώρησαι μν, Θεός, γρήγορον νον, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν, πνον λαφρόν, κα πάσης σατανικς φαντασίας πηλλαγμένον. Διανάστησον δ μς ν τ καιρ τς προσευχς στηριγμένους ν τας ντολας Σου κα τν μνήμην τν Σν κριμάτων ν αυτος παράθραυστον χοντας. Παννύχιον μν τν Σν δοξολογίαν χάρισαι, ες τ μνεν κα ελογεν κα δοξάζειν τ πάντιμον κα μεγαλοπρεπς νομά Σου, το Πατρς κα το Υο κα το γίου Πνεύματος, νν κα ε κα ες τος αἰῶνας τν αώνων. μήν.

Υπερένδοξε, ειπάρθενε, ελογημένη Θεοτόκε, προσάγαγε τν μετέραν προσευχν τ Υἱῷ Σου κα Θε μν κα ατησαι, να σώσ δι Σο τς ψυχς μν.

Η λπίς μου Πατήρ, καταφυγή μου Υός, σκέπη μου τ Πνεμα τ γιον. Τρις γία, δόξα Σοι.

Τν πσαν λπίδα μου ες Σ νατίθημι, Μτερ το Θεο, φύλαξόν με π τν σκέπην Σου.

Επ Σο χαίρει, Κεχαριτωμένη, πσα κτίσις, γγέλων τ σύστημα κα νθρώπων τ γένος, γιασμένε να κα παράδεισε λογικέ, παρθενικν καύχημα, ξ ς Θες σαρκώθη κα παιδίον γέγονεν πρ αώνων πάρχων Θες μν· τν  γρ Σν μήτραν θρόνον ποίησε, κα τν  Σν γαστέρα πλατυτέραν ορανν πειργάσατο. π Σο χαίρει, Κεχαριτωμένη, πσα κτίσις δόξα Σοι.

Εὐχ ες τν φύλακα γγελον

Άγιε γγελε, φεστς τς θλίας μου ψυχς κα ταλαιπώρου μου ζως, μ γκαταλίπς με τν μαρτωλόν, μηδ ποστς π᾿ μο δι τν κρασίαν μου· μ δώς χώραν τ πονηρ δαίμονι κατακυριεσαί μου τ καταδυναστεί το θνητο τούτου σώματος· κράτησον τς θλίας κα παρειμένης χειρός μου, κα δήγησόν με ες δν σωτηρίας. Ναί, γιε γγελε το Θεο, φύλαξ κα σκεπαστς τς θλίας μου ψυχς κα το σώματος, πάντα μοι συγχώρησον, σα σοι θλιψα πάσας τς μέρας τς ζως μου, κα ε τι μαρτον τν σήμερον μέραν· σκέπασόν με ν τ παρούσ νυκτ κα διαφύλαξόν με π πάσης πηρείας το ντικειμένου, να μ ν τινι μαρτήματι παροργίσω τν Θεόν· κα πρέσβευε πρ μο πρς τν Κύριον το πιστηρίξαι με ν τ φόβ ατο κα ξιον ναδεξαί με δολον τς Ατο γαθότητος. μήν.

Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, Κύριος μετά Σο. ελογημένη, Σ ν γυναιξί, κα ελογημένος καρπς τς κοιλίας Σου, τι Σωτήρα τεκες τν ψυχν μν. (κ γ´)

Δι᾿ εχν τν γίων Πατέρων μν, Κύριε ησο Χριστέ, Θεός, λέησον μς. μήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου